KALDIK
NİYAZKÂR (Köksal CENGİZ)
Bozuldu dünyada düzen bozuldu,
Sonunda âhir-i zamana kaldık…
Furkan unutuldu, küfür yazıldı,
Galiba en zayıf îmana kaldık…
Kardeş kardeş ile birlik olmadı,
Şükürsüz kazançtan kese dolmadı,
Türkümüz çığıran sazlar çalmadı,
Elin gaydasıyla, kemana kaldık…
Hanım ayrı hava, kız ayrı hava,
Kavganın sebebi havayla cıva,
Havada uçuşur tencere-tava,
Arsız eşler ile yamana kaldık…
Edepten töreden bî-haber gelin,
Oğlun kör âşıksa koynunda elin,
Oysa böyle miydi ömrü evvelin?
Nemenem bir ahvâl gümâna kaldık…
Dağlarda kartalım gökçek uçardı,
Bağlarda bin türlü çiçek açardı,
Tarlamız hasadı bolca saçardı,
Yel vurmuş tüketmiş samana kaldık…
Nasıl dinsin Niyazkâr’ın sızısı?
Çelme takar elin uyuz tazısı,
Değişmeli Türk’ün kara yazısı,
Bitmedi âhımız amana kaldık…