AHMED MUHAMMED MUSTAFÂ
Mustafa Necati BURSALI
-aleyhi’s-salâtü ve’s-selâm-
Ey gönül, Şâh-ı Levlâk’tır,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Âlemlere dâd-ı Hak’tır,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Tâ ezel bezminden beri,
Yok misli, yok bir benzeri,
Peygamberler Peygamber’i,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Güneşe, aya fezâdır,
Her türlü medhe sezâdır,
Şefî-‘i rûz-i cezâdır,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Tek aşk, tek bu saha güzel,
Başka var mı daha güzel?
Hep kul, hep Allâh’a güzel,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
A Yûsuf, a can Yâkub’u,
Hayal almaz bir şefkat bu,
Verdi yavru ceylâna su,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Sultan’dı, Şâh-ı Cihan’dı,
Allah aşkı ile yandı,
Bir muallim-i Kur’ân’dı,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
«Sıddîk, Ömer velim» dedi,
«Osman» dedi, «Ali’m» dedi,
«İşte benim hâlim» dedi.
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Düşmüşken yetimler bîkes,
Ötelerden getirdi ses,
İnciler saçtı her nefes,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Bilmez zulüm, bilmez cefâ,
Kerim, cömert, ehl-i vefâ,
Verir gönüllere safâ,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Tarih şunu söyler şimdi:
Kerimdi,Benî Hâşim’di,
Evet, bir Dürr-i Yetîm’di,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Aldı zambak, mine rahmet,
Göklere, zemine rahmet,
Cibrîl-i Emîn’e rahmet,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Vasfına yetmez kudretin,
Yüce dağlar gibi metin,
Peygamberi, bu ümmetin,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Rabb’inden selâm getirdi,
Bir güzel kelâm getirdi,
Kâh elif, kâh lâm getirdi,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Gelmez bu sevdanın ardı,
Tâ Sidre’den öte vardı,
Ümmeti için yalvardı,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Hep en âşık, hep en müştâk,
İncilerden, billûrdan ak,
Sultan nebî, Habîb-i Hak,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Sevdi; garip, yetim diye,
«Ümmetim, ümmetim!» diye,
Kur’ân’ı etti hediye,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Kâh bir gümüş, kâh zer verdi,
Nice yoksula yer verdi,
Allah yoluna er verdi,
Ahmed Muhammed Mustafâ!
Künhüne eremez kimse,
Eksik kalır ne dedimse,
Sahipti en derin hisse,
Ahmed Muhammed Mustafâ!