ÜSKÜDAR’DA BİR SEBİL Neş’et ERSOY’a
Memduh CUMHUR
Dert ortağımsın ey suya hasret garip sebil
Bir damla suyla gizlediğin lûtfa kalmışım.
Şehrin uğultusunda ezan uhrevî değil,
Yıllardır Üsküdar’da garîbim bunalmışım.
Derken yavaş yavaş yayılan nurlu gölgeden,
Sır vermeden sükûn arayan bir çınarla ben;
Bir lâhza rahmet ufkuna sessizce dalmışım.
Baktım bu kubbelerle bu mağrur minâreler,
Öz varlığında öyle vakûr, öyle bahtiyar,
Sevdâlılar diyârına sevdâlı göz diler.
Artık bu mâbedin bana bir başka lûtfu var:
Cennet pınarlarından akan suysa duyduğum,
Bir âşinâ sebîl ile geçsin susuzluğum
Gönlümde böyle şevkıle kaldıkça Üsküdar.
Vezni: mef’ûlü / fâilâtü / mefâîlü / fâilün