ISSIZ ŞEHİR
Memduh CUMHUR
Ömrümce güldü nazlı edâsıyla her seher
İlk aşkı hazla tâzeleyen müjdeler gibi.
Hasret bıraktılar sevilenler birer birer;
Bir sisli perdeden uzanan gölgeler gibi.
Son şarkılar sitem gibidir, belki gün gelir;
Artık o duygular bana yalnız hüzün verir.
Lâkin cihanda var mı tesellî, kader gibi?
Sezdim kader denen ezelî sihri gizlice,
Sevdâlı damlalar ulaşırken nehirlere,
Bâzen huzûr içinde ve bâzen kederlice;
Rüzgâr savurdu gönlümü her lâhza bir yere.
Son fırtınayla sonsuza yelken açan gemi,
Bir gün sürükleyip götürür belki gölgemi,
Ufkunda akşam olmayan ıssız şehirlere.
Vezni: mef’ûlü / fâilâtü / mefâîlü / fâilün