ATEŞTE AÇAN GÜL

Servet YÜKSEL

Gönül eşiğinde boyun eğende,
Bakışların gözlerime değende,
Yalınkılıç bir aşk şahlanır bende,

Gül ateşte nasıl açar Efendim?
Kul dediğin her dem nâçar Efendim.

Beni ne ben, ne aynalar tanıyor,
Neresinden tutsam aklım kanıyor,
Toprak şerha şerha, gökler yanıyor,

Rüyalarım bile soldu Efendim.
İnsanlığım talan oldu Efendim.

Bilirim gün batmaz şefkat ülkende,
Bir sırlı uykuya dalsam gölgende,
Gariplerin hüznü mü var heybende?

Her ne yana baksam gurbet Efendim.
Yollar tekin değil; medet Efendim…

Her gece çağırır kırk melâl beni,
Susuz kuyulardan çıkar al beni,
Huzur kokan bir sefere sal beni,

Koynumda verdiğin ferman Efendim.
Yakamı bıraksın zaman Efendim…

Ey bir özge muhabbetin âlimi,
Kimselere anlatamam hâlimi,
Sen bilirsin içimdeki zâlimi,

Can öğütür değirmeni Efendim.
Tut elimden kaldır beni Efendim…