KAR YAĞIYOR
Sadettin KAPLAN
Bir-bir uzaklaşmakta konaklanacak hanlar,
Yolcular yoruldukça, yollara kar yağıyor…
Heybedeki azığı kim düşünür, kim anlar?
Eller nasırlandıkça, kollara kar yağıyor…
Nerde o doludizgin, gem azıda heyecan?
Dev bedene yük oldu o kuş tüyü gibi can.
Ne kırk yılın hatırı, ne sunulan bir fincan;
Bize doğru uzanan ellere kar yağıyor…
Hayal değirmeninde öğüttük öğütleri,
Öldürdük içimizde dağ gibi yiğitleri,
Bu serseri sokakta kanıksadık «git»leri;
Bin ümitle beklenen «gel»lere kar yağıyor…
Gönlüme gergef olan yâr hayali nerede?
Gözlerimin izleri tül oldu pencerede…
Düğümlendi türküler paslanan hançerede;
Düştü mızrap, sustu saz, tellere kar yağıyor…
Gönlümden elvan-elvan nice hazlar geçiyor,
Sevda sultanlığında imtiyazlar geçiyor,
Nice bâkire bahar ve dul yazlar geçiyor;
Her mevsim gül açtığım dallara kar yağıyor…