Kıt’aların Diliyle Mevlânâ’dan Rubâîler
Muhammed YETİM
Önümde kendi ekşi ayranım veyâ koruk üzüm
Yeterli; kimsenin balında şerbetinde yok gözüm
Ne gam, sıkıntıdan ölüm erişse tatlı cânıma
Yeter ki hür ölem de bende olmayam, budur sözüm
Vezni: mefâilün / mefâilün / mefâilün / mefâilün
Ey cihânın cânı cânan, ben yöneldim çehrene,
Şaştı kıblem çok zamandır, sormasınlar Kâbe ne?
Dönmem aslâ, ay yüzündür ruhların tek kıblesi,
Kâbe taştan bir binâdır, kıble olmuştur tene…
Vezni: fâilâtün / fâilâtün / fâilâtün / fâilün