Çiçeklerin Dilinden Çanakkale
Hakkı ŞENER
Biz Çanakkale’nin çiçekleriyiz,
Tarihin bilinen gerçekleriyiz.
Olmadan biçilen başaklar gördük;
Hep aynı tarlanın göcekleriyiz…
Her birimiz bir kabirde biteriz,
Seherde uyanır nöbet tutarız,
Şehidlerin teri can verir bize;
Gün vurunca buram buram tüteriz…
Çeşit çeşit renklerimiz, boyumuz,
Uzaklarda kasabamız, köyümüz…
Gerçeğini ancak Yaratan bilir;
Şehidlerin adedince sayımız!
Bugün, bittiğimiz toprak aynıdır,
Üstümüzü örten bayrak aynıdır,
Milletin var oluş destanıyız biz;
Harf harf düştüğümüz yaprak aynıdır!
Burada Edirne kavuştu Van’a,
Karslıyla Muğlalı yatar yan yana!
Yaralı bir arslan kükredi o gün;
Duyurdu sesini bütün cihana!
Her yayladan çiçekler bul burada!
Lâle, nergis, karanfil, gül burada!
Şühedâ toprağı cennet bağıdır;
Sekiz cennet kokusu al burada!
Bulunur mu acep arasam dengi?
Dünya unutur mu böyle bir cengi!
Aylarca bu toprak kanla sulandı,
Ondan kırmızıdır güllerin rengi…
Biz, nice Yahya’lar, Seyit’ler gördük,
Bıyığı bitmemiş yiğitler gördük!
Babası bir yanda oğlu bir yanda;
Çifte çifte yatan şehidler gördük!
Solmamıştı Hasancık’ın kınası,
Cepheye gelirken yakmış anası,
Yüz binlerce kuzu kurban olunca;
O zaman bilindi bunun mânâsı!
Şehidler seslenir: «Bizi unutma!»
Mânâyı unutma özü unutma!
Geçilmedi boğaz geçilmeyecek,
Tarihte verilen sözü unutma!