YÂRE

Ekrem KAFTAN

Bir efsunlu bahardır yâr yanında geçen dem
Ve hicran yıllar yılı tükenmeyen bir matem

Yâr zülfü sümbül olur, lebleri taze gonca
Koklasam, öpsem derim sade ömür boyunca

Her murada eriştim vuslattan gayrı heyhat
Bulamadım bir lâhza yâr sînesinde rahat

Ney inler, ben inlerim elemi duyan olmaz
Yıllardır yazarım da gam defteri hiç dolmaz

Yâr okur her mısramı hayran gibi görünür
Yine de yüz vermez de şiir derde bürünür

Bazen bir gamze ile sürükler de peşinden
Sonra anlamaz olur sanki sevdâ işinden

Gözleri mi doğrudur, sözleri mi bilemem
Bu suali gönlümden bir an olsun silemem

Âh o yâr yüzünden aşk şâiri denildim
Şiirde gālip oldum ve sevdâda yenildim

Âlemde her nimeti tam vermiyor Yaradan
Kurtarmıyor sînemi sevdâ adlı yaradan

Kul yüzsüz olsa gerek, istemekten usanmaz
Yaradan yâri verir ve âşık yâre kanmaz

İlâhî o yâr ile ebedî hayat bahşet
Bizi vuslat üzere bin saadetle gaşyet

Her sevdâyı kalplere indiren Sen’sin yâ Rab
Elemi arttıran ve dindiren Sen’sin yâ Rab

Kâfî’ye kâfî gelsin son gülün ilk sevdâsı
Değsin bunca ömrünün yâr yolunda fedâsı