YÂRE
Ekrem KAFTAN
Bir efsunlu bahardır yâr yanında geçen dem
Ve hicran yıllar yılı tükenmeyen bir matem
Yâr zülfü sümbül olur, lebleri taze gonca
Koklasam, öpsem derim sade ömür boyunca
Her murada eriştim vuslattan gayrı heyhat
Bulamadım bir lâhza yâr sînesinde rahat
Ney inler, ben inlerim elemi duyan olmaz
Yıllardır yazarım da gam defteri hiç dolmaz
Yâr okur her mısramı hayran gibi görünür
Yine de yüz vermez de şiir derde bürünür
Bazen bir gamze ile sürükler de peşinden
Sonra anlamaz olur sanki sevdâ işinden
Gözleri mi doğrudur, sözleri mi bilemem
Bu suali gönlümden bir an olsun silemem
Âh o yâr yüzünden aşk şâiri denildim
Şiirde gālip oldum ve sevdâda yenildim
Âlemde her nimeti tam vermiyor Yaradan
Kurtarmıyor sînemi sevdâ adlı yaradan
Kul yüzsüz olsa gerek, istemekten usanmaz
Yaradan yâri verir ve âşık yâre kanmaz
İlâhî o yâr ile ebedî hayat bahşet
Bizi vuslat üzere bin saadetle gaşyet
Her sevdâyı kalplere indiren Sen’sin yâ Rab
Elemi arttıran ve dindiren Sen’sin yâ Rab
Kâfî’ye kâfî gelsin son gülün ilk sevdâsı
Değsin bunca ömrünün yâr yolunda fedâsı