Tefekkür
MECNUN (İbrahim Hakkı UZUN)
Her canlı sunar aşk ile tesbîhini Hakk’a,
Sen gāfil olup kalma uzak, düşme firâka.
Her kim unutup ayrı kalır zikrine Hakk’ın;
Şeytânı musallat edecek kendine, şaşkın!
Nefsin seni aldatmaya bin çâre ararken,
Sen Rahmet-i Rahmân’a yönel her şeye rağmen.
İbret nazarından bakarak âleme her gün,
Fikret, bu tefekkürle serencâmını düzgün.
Dünyâya gelen bir gün olur yolcusu kabrin,
Elbet bu karanlık geçidin nûru da zikrin.
Öyleyse geçir vaktini Mevlâ’yı zikirle,
Son demde varırsın yüce Mahbûb’a ecirle.
Kâtip yazacaktır küçücük şer ile hayrı;
Ahret günü bak deftere, tek tek, oku gayrı!
Sen bir bir okursun, ne götürdün bu vatandan,
Ettin mi hayâ her ne yaparsan, Yaratan’dan?
Şâyet bir ömür Hakk’a kul oldunsa kazandın;
Şeytân ile nefsin kulu oldun ise yandın!
Allâh’a sığındım, içim ümmîd ile coştu,
Yâ Rab, Sana âşık bu gönül, affına koştu.
Lütfunla yeşersin yüreğim, hasreti dindir!
Mecnûn’u da sev, gül gibi sevdir ve sevindir!
Vezni: mef’ûlü mefâîlü mefâîlü feûlün