“Benim Anam-Babam Türkiye!”
BÜNYAMİN ÇİL
Bir hâdiseyi duymak veya okumakla, onu bizzat görmek arasında dağlar kadar fark var. İnsan okuduğu veya duyduğu bir şeyi yerinde görünce bu farkı daha iyi anlıyor. Çünkü yakînen görmek, gönüldeki mahmur duyguları uyandırıyor ve uzaktan görmeniz mümkün olmayan nice vâkıaları görmeye başlıyorsunuz.
Geçen ay IBS’nin Endonezya Açe’de yapmış olduğu muhteşem çalışmaları yerinde görmek nasip oldu. Gördüklerim, Açe hakkındaki bilgilerimin ne kadar yetersiz olduğunu bana apaçık gösterdi.
Geçtiğimiz yıllarda büyük bir tsunami felâketi yaşayan Açe, o dehşetli günlerin izlerini hâlâ taşıyor. İnsanlar ne kadar mutlu görünmeye çalışsalar da bunda başarılı olamıyorlar. Geçirdikleri âfetin derin acısı hâlâ yüzlerinden okunuyor. Ana-babasını kaybetmiş yetimler, yavrusunu yitirmiş ebeveynler, bir anda yokluk içine düşen insanlar, bu yeni hayata tutunabilmek için var güçleriyle mücadele veriyorlar.
IBS, bu zor durumdaki felâketzede kardeşlerimize öyle hizmetler yapmış ki insan hem büyük bir sevinç hem de şeref duyuyor. Dehşetin ilk günlerinde yaptığı kurtarma, gıda, sağlık ve psikolojik destek çalışmaları gibi yardımlarıyla IBS, Açelilerin gönlünde daha o saatlerde taht kurmuş. Ayrıca Açe’de ilk kalıcı konut olarak tarihe geçen evin, kocasını ve akrabalarını kaybetmiş bir anneye verilmesi de halk için büyük moral olmuş. Lamno şehrinde tsunami faciasıyla yerle bir olan bölgeye inşa edilen yüze yakın kalıcı konutun kapılarına Türk bayrağımız ve IBS logosu nakşedilerek gelecek nesillere unutulmaz bir iz bırakılmış.
Gördüğüm hizmetler içinde en güzeli ise yüzlerce erkek ve kız yetimin barındığı bir şefkat yuvası olan IBS yetimhanesi. Yaklaşık 210 erkek ve 200 kız yetimin barınacağı şekilde inşa edilmiş bu yetimhane; mimarîsi, temizliği ve imkânları ile bu yavrulara, felâketten önceki hayatlarından daha rahat imkânlar sunarak onların ana-baba acısını bir nebze olsun hafifletmeye çalışmakta. Bu yetimhane hem sıcak bir yuva hem de bir eğitim ocağı olarak onları kucaklıyor. Bunun yanında özenle seçilmiş bakıcılar, eğiticiler ve aileler, yetimlere ana-baba yokluğunu hissettirmemek için büyük bir gayret içindeler.
IBS temsilcisi olarak Açe’de bulunan M. Sami ÇİL, hanımı ve kızları Meryem Didar, âdeta yetimlerin gönüllü ailesi olmuşlar. Yetimhanede onlarla beraber yaşayan temsilcimiz, yüzlerce çocuğa sahip bir aile gibi sımsıcak bir sevgi yumağı oluşturmuş.
Halkla da iç içe olmuş olan IBS, yapmaya devam ettiği kurban ve erzak yardımıyla da kalplere girmiş. Türk bayraklı ve IBS logolu arabamızla Açe sokaklarında dolaştığımızda bunu daha iyi gördük. El sallayan, gülücükler dağıtan ve bizim aracılığımızla sizlere selâm gönderen birçok insanla karşılaştık. Yürekler Türkiye sevdasıyla öyle dolmuş ki, yıllar önce buralara yardım gönderen Osmanlı gibi, tsunami felâketinden sonra da yardımlarına koşan Türk milletini, Açeliler kurtarıcı gibi görür olmuşlar.
IBS hâlâ oralarda… Sizler hâlâ oralardasınız, oralarda sizin baktığınız yetimleriniz var. «Benim anam-babam TÜRKİYE!» diyen yetimleriniz var. Size her zaman minnettar olan, dua eden kimsesizler var.
Sadece o yetimler hakkında bir şeyler okumaya, dinlemeye değil, onlara bakmaya da devam etmeliyiz. Çünkü onlar hâlâ bize bakıyor.