Unutma

KÂFÎ (Ekrem KAFTAN)

Sana gönül verdiğim ilk bahârı unutma
Ve kalbimde yaktığın eşsiz nârı unutma
Mevsimlerin hükmünü kaldırdı dildeki âh
Elvan elvan açılan gül-i zârı unutma!

Kâinat esrârını seninle açtı bana
Seyrettim gözlerinde yokluğu kana kana
Ulaştım ellerinde bin ilâhî ihsana
Gönlü yağma ettiğin o pazârı unutma!

Erguvanlar, lâleler açıldı şiir şiir
Topladım cümlesinden gam ilhâmını bir bir
Lutfetti hasretini gönlüme yed-i takdîr
Sensizliğin verdiği bin zarârı unutma!

Seninle bildi akıl kalbimin varlığını
Hasretinle anladı gönlüme yarlığını
Ne olur öp sînemi ve kaldır darlığını
Her lâhzası bin asır intizârı unutma!

Şimdi hep hâtıradır geçirdiğim o demler
Yandığım, yakıldığım ve tuttuğum mâtemler
Zehr oldu sînem üzre sürdüğün tüm merhemler
Gönlü aşkla genç kalan ihtiyârı unutma!

Tek arzun vuslat mıydı bu hicranı yaşattın
Âşığı bin ağyara sade bir pula sattın
Kıyâmet gününe dek sînesini kanattın
Mîzânın kurulduğu o rüzgârı unutma!

Şükür ki bu kan ile yazdığım şiirler var
Hasretinle yandıkça gezdiğim şehirler var
Râyihan gibi güzel içtiğim zehirler var
Giderken bıraktığın inkisârı unutma!

Her mısram tesirini sana «âh»ımdan alır
Hasretin uzadıkça kalan ömrüm kısalır
Âlemde sevdan ile bir Kâfî adım kalır
Kapında köle olan bu nâçârı unutma!

Sevdan ki hâl ilmidir, sığmıyor işte kaale
Götürür âh yokluğun bu âşıkı zevâle
Tahammül edemezsin ey yâr bunca vebâle
Seni de hâk edecek o mezârı unutma!