Bir Sonbahar Gelirken
MECNÛN (İbrahim Hakkı UZUN)
Bir sonbahar gelirken, hasret tutuştu durdu;
Feryâd edince toprak, tâ Arş’a dek duyurdu
Bir sonbahar gelirken, mâşuk karârı verdi
Gökten yağınca rahmet, âşık huzûra erdi
Bir sonbahar gelirken, gönlüm sarardı soldu..
Yaprak için hazin son, hicrâna düşmek oldu.
Bir sonbahar gelirken, bülbülde ses tükendi
Artık kalan gülünden, birkaç cılız dikendi
Bir sonbahar gelirken, son damla düştü gözden;
Virdimde tek duam var: Mevlâ’m, ayırma özden!
Bir sonbahar gelirken, gönlün visaldi derdi,
Mecnûn’a güldü mevsim, sır bir bahâra erdi.