GAZEL
M. Nejat SEFERCİOĞLU
Tâ ezelden aşka düşmüş âşinâ bekler gönül,
Çâresiz bir derde düşmüş bir devâ bekler gönül.
Bî-vefâ dünyâda; mansıb, şân u şöhret gözlemez,
Sevdiğinden bir kez olsun merhabâ bekler gönül.
Anlamaz zevk u safâdan, dâimâ ağlar gezer,
Böyle öğretmiş güzeller, hep cefâ bekler gönül.
Ömrü her dem sonbahar, kış; tatmamış hiç ilkbahar,
Gül dudaktan bir tebessüm hâtırâ bekler gönül.
Gelmesin tek cânı sağ olsun da cânan bir Sefer,
Der sanırdım ben yanıldım gâlibâ bekler gönül.