Çözemedim İnsanı
Yusuf DURSUN
Altımıza döşek gibi serilen
Arzı gezdim, gezemedim insanı.
Üstümüze yorgan gibi gerilen
Göğü çözdüm, çözemedim insanı.
Ağaçta yaprakta, dalda çiçekte,
Çayırda çimende, börtü böcekte,
Üç günlük ömrüyle bir kelebekte,
Sırrı sezdim, sezemedim insanı.
Bir kuş kanadıyla denizler aştım,
Yıldızdan yıldıza dörtnala koştum.
Kafdağı’nın doruğuna ulaştım,
Masal yazdım, yazamadım insanı.
Toprağın özünde cevheri duydum,
«Altın»ı gizleyen kabuğu soydum,
Taşını, kumunu bir yana koydum,
Suyu süzdüm, süzemedim insanı.
Dağlardan ses aldım sevda çağrıma,
Bir gül derman oldu gönül ağrıma.
Bir yudum su diye kendi bağrıma,
Kuyu kazdım, kazamadım insanı.