ÂH YÂRİM!
Ahmet AYDIN
Gül gül tutuşturdu yine baharı,
Kalpte aşkın sönmez közleri vardı.
Alevlendi hattâ gözün pınarı,
Onda cemrelerin özleri vardı…
Öğüt dinlemedi gönül kulağı,
Yakıp kül eyledi yârin yanağı.
Sussa ne çıkar ki, gonca dudağı,
Her şeyi anlatan gözleri vardı…
Düşündükçe yâri daraldı gönül,
Açmadı gönlümü şu kırmızı gül.
Aşkın son şevkinde sustu ya bülbül,
Ruhuma can veren sözleri vardı…
Yârin hayaliyle gözlerim taşkın,
Çöle düştüm hicranıyla ben aşkın.
Niye oldu Mecnun hâlime şaşkın?
İçimde Leylâ’nın gizleri vardı…
Aktı Cârî yol yol ve diyar diyar,
Aya her baktıkça dedi; işte yâr!
Yüreğimi burktu girdiği mezar,
Silinmez, ölümsüz izleri vardı…