O’NUN İZİNDE OLABİLMEK!

5 Ekim 2022

Facebook

Twitter

M. Ali EŞMELİ seyri@seyri.com seyri@yuzaki.com

Her medeniyet kendi insan tipini inşâ eder.
Gerçek fazîletler medeniyeti:

O’NUN İZİNDE OLABİLMEK!

Ebediyyen sevecek cân O’nu, cânân olarak,

Şart-ı peymân olarak, hüccet-i îmân olarak.

Âşık olan can, O’nu;

•Yegâne cânân olarak,

•Yemin şartı olarak ve

•Îmânın delili olarak ebediyyen sevecektir.

O -sallâllâhu aleyhi ve sellem-;

Yaratılmışlar arasında seyyid-i beşer.

Hazret-i Allâh’ın;

«Habîbim» dediği ve ömrüne yemin ettiği Peygamberler Sultanı Muhammed Mustafâ -sallâllâhu aleyhi ve sellem-.

Rabbü’l-âlemîn O’nu;

Bütün âlemlere rahmet olarak göndermiş ve kelime-i şahâdette îmânın delili kılmıştır. Öyle ki, îman dairesine girebilmek için yüce Allâh’a şahâdet getirip de O’na şahâdet getirmeden mü’min olmak mümkün değildir. Yani Allâh’a inanıp O’nu inkâr, küfürdür.

O’na îman bu derecede bir delil ve farzdır. Ayrıca;

Îmân ile birlikte Kur’ân-ı Kerim’de Cenâb-ı Hak, Rasûlullâh’a itaati de, Allâh’a itaat olarak ferman buyurmuştur.

Diğer taraftan;

Ezelde Allâh’a verdiğimiz sözün, aşk ve îmâna dair ettiğimiz yeminin şartı da, sadece Allâh’a değil, Allâh’ın bizzat fermanı ile Rasûlullâh’a da îman ve itaattir.

Buna binâen;

Ehl-i îmânın Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’e olan aşkı ve bağlılığı pek müstesnâdır. Çünkü Allâh’ın murâdı, âyette buyurulduğu üzere şudur:

اَلنَّبِىُّ اَوْلٰى بِالْمُؤْمِنٖينَ مِنْ اَنْفُسِهِمْ

“Peygamber, mü’minlere kendi canlarından daha evlâdır.” (el-Ahzâb, 6)

İşte;

Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’i nasıl sevmemiz gerektiğine dair Allâh’ın beyan ettiği ilâhî ölçü.

Abdullâh bin Hişâm’ın naklettiği şu hadîs-i şerif, bu âyetin nasıl anlaşılması gerektiğine dair hikmetli ve câlib-i dikkat bir misal:

“Bir defasında Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem- ile birlikte bulunuyorduk. Rasûl-i Ekrem, orada bulunanlardan Hazret-i Ömer’in elini avucunun içine almış oturuyordu. O sırada Ömer -radıyallâhu anh-;

“–Yâ Rasûlâllah! Sen bana canımın dışında her şeyden daha sevgilisin!” diyerek Rasûlullâh’a olan muhabbetini ifade etti.

Onun bu sözüne karşılık Peygamber Efendimiz;

“–Hayır, canımı kudret elinde tutan Allâh’a yemin ederim ki ben sana canından da sevgili oluncaya kadar hakikî îmân etmiş sayılmazsın!” buyurdu.

Hazret-i Ömer -radıyallâhu anh- hemen;

“–O hâlde vallâhi şimdi Sen bana canımdan da çok sevgilisin yâ Rasûlâllah!” dedi.

Bunun üzerine Allah Rasûlü -sallâllâhu aleyhi ve sellem-;

“–İşte şimdi oldu ey Ömer!” buyurdu. (Buhârî, Eymân, 3)

İfadeler, gayet açık:

Rasûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’e muhabbet, her şeyin üstünde, candan bile. Çünkü O’na îmân etmekle mükellef olduğumuzdan bunu ancak candan daha evlâ bir sevgi ile gerçekleştirmek mümkün. Öyle bir sevgi yoksa, öyle bir îmânın mevcudiyeti ya «ârızalı» ya da «lâ» olur. Bu gerçeğe istinâden bir başka hadîs-i şerifte Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’i her şeyden ve herkesten ziyade sevmek şartının, hakikî bir îman şartı olduğu yemin ile ifade buyuruluyor:

“Nefsim kudret elinde olan Allâh’a yemin olsun ki;

–Sizden biriniz,

–Ben kendisine;

•Anasından,

•Babasından,

•Evlâdından ve

•Bütün insanlardan

–Daha sevimli olmadıkça,

–Hakikî mânâda îmân etmiş olamaz.” (Buhârî, Îmân, 8)

Ashâb-ı kiram, bu cümleleri can kulağıyla işitti, Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem- Efendimiz’in etrafında aşk kafileleri hâlinde yaşadı. En küçük bir nebevî buyruk veya beyan karşısında bile;

–Anam, babam Sana fedâ olsun ey Allâh’ın Rasûlü!

–Malım da canım da Sana kurbân olsun yâ Rasûlâllah!

–Lebbeyk yâ Rasûlâllah! diyerek söylenileni canla-başla edâya koşuşturdu.

Onlar;

Bu hususta her türlü vesileye aşk ile sarıldılar, Muhammedî muhabbetlerini ve sevdâlarını daima hürmet, gayret ve fedâkârlıkla tescil ettirdiler.

O muhabbete hiçbir vakit lâkayt olmadılar. Daima diri kaldılar ve bunu kurtuluş reçetesi olarak bildiler.

Onların ardından gelen aşk kervanlarının mümtaz bülbülleri de onlar gibi şakıdı:

Tanırım ben yalınız Hazret-i Fahru’r-Rusül’ü,

Gönül iklîmine şâhenşeh-i zîşân olarak.

Bütün devranda;

•Gönül ülkesi için,

•Şan sahibi padişahlar padişahı olarak

•Ben sadece,

•Bütün peygamberlerin iftihar vesilesi olan Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’i tanırım.

O’ndan başka hiç kimsenin böyle bir makamı yoktur.

Bu çerçevede:

Yeter âyetleri Mevlâ’nın, eğer lâzım ise,

Rif‘at-i şânının i‘lâmına burhân olarak.

Eğer gerekliyse;

•Hazret-i Peygamber’in şânının yüceliğini bildirmek üzere

•Mevlâ’nın âyetleri,

•Delil olarak her bakımdan yeter.

Gerçekten de;

Hazret-i Peygamber -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’in şerefi, şânı, yüceliği, değeri ve kıymeti hakkında O’nu tebcil ve takdir eden, tahkim ve tescil eden nice âyet-i kerîmeler nâzil olmuştur. Meselâ:

وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ

«Ey Habîbim! Yüce şânınla, temiz,

İsminin yâdını yükselttik Biz!» (el-İnşirâh, 4)

وَاِنَّكَ لَعَلٰى خُلُقٍ عَظٖيمٍ

«Çünkü Sen’sin yüce ahlâk üzere!» (el-Kalem, 4)

İşte târif, yüce Allâh’a göre… (Nazmen tercüme: Seyrî)

Bütün mesele;

O’nun izinde olabilmek.

O’nu sevmenin gayesi de:

O’nun izinde olabilmek.

O’na îmân etmenin ve kelime-i şahâdet getirmenin de maksadı:

O’nun izinde olabilmek.

Bu itibarla;

İslâm tarihinde bütün aşk kervanları, O’nun mübârek izinde O’na koşmuşlar, asr-ı saâdetten sonraki devirlerde de her türlü ahvalde yine O’nunla bütünleşmişler ve daima O’nunla bambaşka bir kalbî beraberlik içinde yaşamışlardır. Bu hâlin yanık bir tercümanı olarak Hazret-i Yûnus Emre ne güzel şakımaktadır:

Arayu arayu bulsam izini,

İzinin tozuna sürsem yüzümü,

Hak nasîb eylese görsem yüzünü,