EŞSİZ AŞKIN FERMANI
NİYAZKÂR (Köksal CENGİZ) niyazkar@gmail.com
Rabbim meftûn etmiş mâh cemâline,
Ara, sevdiğini bul diye yazmış.
Eriştirsin beni kul kemâline,
Sevginle menzili al diye yazmış.
Bir rahmet-i ilâhîdir bakışın,
Misk ü amber misâlidir kokuşun,
Süzülüp de yüreğime akışın;
Çiçek özündeki bal diye yazmış.
Hiçbir güzel Sen’in dengin değildir,
Ummanlar, gönlünden engin değildir,
Âlemler varından zengin değildir;
Ahlâkın en zirve hâl diye yazmış.
Şefkatlisin, en güzelden güzelsin!
Nâzeninsin, her cânandan özelsin!
Kerem eyle, kem talihim düzelsin!
Mevlâ yüreğimde kal diye yazmış.
Sen’siz harâbedir gönül sarayım,
Şu mücrim hâlimi neye yorayım?
Nûrun ile şu cihanı sarayım;
Beni gülzâr, Sen’i «Gül» diye yazmış.
Sen’i gören bülbül, kurtulur yastan,
Sen’siz vîrâneye döner gülistan,
Bâdeni sunmuşlar sırlı bir tastan;
Mest olur zikreden dil diye yazmış.
Bağrımı hûn eder, hicrânın yeli,
Hâlimi görenler diyorlar deli,
Sînemden taşıyor salevat seli;
Coştukça yeşerir çöl diye yazmış.
Neylese başından gitmiyor efkâr,
Kaderine teslim olmuş Niyazkâr,
Fermanı boynunda huzûra çıkar;
Yaradan kadrini bil diye yazmış,
Tevhîdin uğruna öl diye yazmış.