ÇAVLAN OLUR ÇAĞLAYAN
Şerife Şule TESLİMOĞLU serifeteslimoglu00@gmail.com
Nasıl saklarsa bir dal özünde filizleri,
Mihnet de öyle saklar sabır içre sürûru,
Akleder bulur insan karanlıklarda nûru;
Nasıl bulursa ırmak akarak denizleri.
Aştıkça engelleri çavlan olur çağlayan,
Bulutlar imrenerek seyreder coşan suyu,
Nasıl uyudu ise «ashâb-ı kehf» uykuyu;
Öyle uyur toprakta Kehkeşan’da ağlayan.
«Her uyku küçük ölüm» her uyanış diriliş,
«Ve’l-ba‘sü ba‘de’l-mevt»tir, îmânın bir direği,
Kâmil îman yeşertir taş kesilen yüreği;
Kuruyan topraklara yağmurla can veriliş.
Yeşeren filizlere ihlâs çiçek açtırır,
Döner bahara kıştan, mâneviyat iklimi,
Dokunur ilmek ilmek sâlih amel kilimi;
İnfak râyihasını motiflere saçtırır.
Kelime-i tevhîdi zikreyle her ilmekte,
Nakşolsun lâfz-ı Celâl, «Esmâü’l-Hüsnâ» bir bir,
Aczini bilen insan; eylemez gurur, kibir;
Diyor ya Yûnus Emre; «İlim kendin bilmekte.»
Nefsini bilmek için konuldu can kafese,
Uçtuğu an çare yok bil ki âh u zârına,
Sakın, maruz kalmasın vesvese rüzgârına;
Şule, bir değil bin kez şükreyle her nefese.