UZAK ŞEHİR
Basri DOĞAN
Aç köpükten kapını, kurtar bizi ey deniz!
Karanlığa gömülü, uzak bir şehirdeniz.
Yaklaştıkça kaybolan, derûnî ve mücerret,
Bir hayâle kapıldık, mâverâya işaret.
Dolunay yansıyınca, Meriç’in üzerine,
Yola düştü erenler, Rumeli illerine.
Hazar’ın dalgaları, sînemizde çırpındı,
Üşüyünce kalbimiz, Akdeniz’de ısındı.
Haremeyn’de bulmuşuz, muhabbetin hasını,
Asırlarca soluduk, Afrika havasını.
Alev alev tutuşsa, coşsa, çıldırsa Tuna!
Taşırdı garba bizi, çıkınca omuzuna.
Mesafeyi kaldırıp, adımladık yolları,
Üç kıtaya serpildi, ulu çınar dalları.
Öfkeli dalgaların, saçlarını tarardık,
Kopan her fırtınanın, yüreğinde biz vardık!
Gün geldi, gecelerin siyahına boyandık,
Zilletin halkaları, boynumuzda uyandık.
Gözümüzde bu şehir, boz bulanık bir perde,
Ne yana adım atsak, cellâtları siperde.
Uyanmadan gölgeler, çok geç olmadan zaman,
Açılalım usulca, yüreğinde sütliman.
Her akşamın ardından, bileniriz fecre dek,
Taptaze umutlarla, dolarız petek petek.
Mâzî soluk bir örtü, kuşatmış âsumânı,
Yıkılsa da bu millet, tükenmez kahramanı!
Ne engeller yıldırır; ne desîse, ne hile,
Başımız dik, onurlu; çıkacağız sahile.
Döneceğiz bilinsin, kararlıyız kararlı!
Yüreğimiz aydınlık ufuklara ayarlı!