MUZDARİP

NİYAZKÂR (Köksal CENGİZ) niyazkar@gmail.com

 

Geceleri gam dolar ay yerine odama,
Aynalar hüzün sağar, dert yumağı adama…

Ömrümü yokluyorum, zarar üstüne zarar…
Kalemim sayfalarda yitiklerimi arar.

Nice hâtıra saklar beynimin kıvrımları,
Menzilime odaklar yolların ayrımları.

Mihnetler birleşip de kaddimizi bükerken.
Düzelir hoyrat nefsim, Rabbime diz çökerken,

Zembereği bozulmuş, dönüp duruyor âlem,
Nereye baksam kahır, ne yana baksam elem…

Kurulan mahkemede belli değil kim sanık?
Üç buçuk soysuz için yok oluyor insanlık.

Tiranlar çıkar için vahşi bir düzen kurmuş,
Son asrın cellâtları mazlum boynunu vurmuş.

Gözyaşları sel olmuş Türkistan, Filistin’de,
Zulme seyirci kalmak var mıdır yüce dinde?

Keşmir’de, Arakan’da inliyor dindaşımız,
Esir Türk yurtlarında zehir oldu aşımız…

Neslimi hedef almış, görünmeyen mermiler,
Hürriyetimi çalmış, vicdansız harâmîler.

Hak, hukuk, adâletin esâmesi kalmamış,
Çektiği ıstıraptan cihan huzur bulmamış.

Değerler altüst olmuş, ayarı yok mîzânın,
Bağrına hâin dolmuş, şanla tarih yazanın.

Bağımızda talan var, bülbül zâr edip durur,
Gülistanda goncalar daha açmadan kurur.

Sevda tozlu raflarda, canlar cânandan ırak,
Candan seven kaldı mı? İnsan ediyor merak.

Gönül hicranla mahzun, sînede bin bir yara,
Niyazkâr seher vakti devam et niyazlara.

 

مضطرب