O NE NÛRÂNÎ YÜZDÜ!..
Faik GÜNGÖR m.f.g.023@hotmail.com
Kapısını çaldığım,
Bir yaşlıdan aldığım,
Duâ ile şekerdi,
Şekerden bir tekerdi.
Şekeri yedim bitti,
Beni bıraktı gitti.
Duâ durdu benimle,
Yürüdü bedenimle.
Düştüğümde yanımda,
Zannedersin kanımda.
Dedim; «Kimsin? İsmin ne?»
Dedi sorduğun nine.
Bayramın sabahıydı,
Günlerin ferahıydı.
Kapımı çalan oldun,
Gönlümü alan oldun.
Elinde çiçek vardı,
Çiçek gönlümü sardı.
Karanlığıma doğdun,
Beni sevince boğdun.
Yıllardır tek başıma,
Geldim seksen yaşıma.
El açtım ol dergâha,
Hep yalvardım Allâh’a:
Hiç darda kalmayasın!
Bedduâ almayasın!
Yolların çıksın düze!
Gecelerin gündüze!
Tuttuğun diken güle,
Dönsün dilin bülbüle!
Hızır yoldaşın olsun!
Ağrımaz başın olsun!
İşittiğim son sözdü…
O ne nûrânî yüzdü…