GÖNÜL

FİGÂNÎ (İbrahim BAZ) ibrahim.baz@hotmail.com

 

Ezelde aşk ile karılmış mâye,
Yalan sevdâlara düşme ha gönül!
Yâr’e vuslattır tek sevgiden gaye,
Eğri yola girip, şaşma ha gönül!

İnce bir terazi, bu aşkın yolu,
Yâr’in mihri olan bin çile dolu,
Gül ile yoğurur sabreden kulu;
Edep eşiğini aşma ha gönül!

Huzur diler isen, bekle huzurda,
Ayrılıp gidenler, yem olur kurda,
Döneceksin bir gün, geldiğin yurda;
Cehenneme çukur eşme ha gönül!

Ara bir ehl-i dil, dinle sözünü!
Verdiği kor ile yandır özünü,
Kimseler görmesin gönül közünü;
Alevler savurup taşma ha gönül!

Bu dünya süslenmiş, sahte bir gelin,
Elini uzatsan, bırakmaz kolun,
Kokusu olur mu naylondan gülün?
Aldanıp peşinden koşma ha gönül!

Figânî’nin sözü bir lâvdır akar,
Elleri ısıtır kendini yakar,
Bir bilsen kalbinde, kaç yanardağ var;
Olur iki gözün çeşme ha gönül!