DEĞİL Mİ?
NİYAZKÂR (Köksal CENGİZ) niyazkar@gmail.com
Niye gamlanırsın ey dertli âşık?
Her şey şu âlemde yalan değil mi?
Var mı cânânıyla bir olan mâşuk?
Herkes tek başına kalan değil mi?
Ebedî değildir çektiğin çile,
Hep güzeli düşle, hep hayır dile!
Bülbül zâr eylese nâzenin güle,
O da gülistanda solan değil mi?
İbret değil midir tohumda başak?
Emânet değil mi oğul, kız, uşak?
Bak dünya üstünden geçti kaç kuşak,
Sonunda gidiyor, gelen değil mi?
Kimler kondu, kimler göçtü bu handan?
Buldun mu can gibi, seveni candan?
Hakk’a teslim gönül olmaz mı handan?
Nefis seni derde salan değil mi?
Her nefes ömrüne meçhul sermaye,
Gayret eyle hikmet ile görmeye,
Gelmedin mi azığını dermeye?
Aklını kullanan gülen değil mi?
İster soylu bey ol, istersen paşa,
Kul olup Mevlâ’ya, îmanla yaşa!
Tevekkülle sabret ne gelse başa,
Bitecek nasılsa çilen değil mi?
Esip, savurmasın benlik harmanı,
Gün gün eksilmez mi dizin dermanı?
Yüzüne okunur ecel fermanı,
Her can mutlak bir gün ölen değil mi?
Kimi tabip olur, sarar yaranı,
Kimi nifak sokar, bozar aranı,
Bir gün bulamazsan hatır soranı,
Gerçek dost kadrini bilen değil mi?
Aşkı eylemişler zorlu bir destan,
Okuyan ah çeker, hicranla yastan.
İnciler dizmeye var mıdır ustan?
Gerçek sarraf, cevher bulan değil mi?
Seven sevenine olmuş yabancı,
Yürekte başlamış bitmez bir sancı,
Hiç güven kalmamış, diller yalancı;
Bir âhû kalbini çalan değil mi?
Misliyle karşıla selâm vereni,
Hatırdan çıkarma ahbap, yâreni.
Bir müddet eğleşir hayat treni;
Sonra bir menzile dalan değil mi?
Bulanık sel olup, kabarıp akma!
Gönül sarayını kibrinle yıkma!
Helâller dururken harama bakma!
Günah seni müflis kılan değil mi?
Malınla, mülkünle övünme sakın!
Bil ki ecel sana bir anlık yakın.
Bitmez kabristana gündelik akın;
Onca kazandığın talan değil mi?
Vâdemiz dolmadan azar be azar,
Gül alıp satmaya pazar kur pazar.
«Güller Şâhı» etsin bizlere nazar,
Şefaati makbul olan değil mi?
Çok kelâm etmekle biter mi efkâr?
Sohbetine nihayet ver Niyazkâr!
Bunca nimet Yaradan’dan bize kâr,
O’ndan mahrum kalan, nâlan değil mi