«OL!» DERSEN…
Bekir İsmet ÇİÇEK bekirismetcicek@gmail.com
Yaratmana kâfî gelir bir tek söz,
Oluverir bir şey için; «Ol!» dersen.
Her emrine âmâdedir kül ve cüz,
Her bir şekli alıverir; «Al!» dersen.
Yönelip de hem göklere hem yere,
«Gelin!» diye emreylesen bir kere,
Tesir eder emrin cümle cevhere;
Bir araya geliverir; «Gel!» dersen.
Kâinâtı korumaya yetersin,
Geceleri gündüzlere katarsın,
Yeri-göğü Sen ayakta tutarsın;
Var ve mevcut kalıverir; «Kal!» dersen.
Bildirmezsen, kimse bir şey bilemez,
Varlıktaki hiçbir sırrı bulamaz,
Îcat edip toplayamaz, bölemez;
Ancak öyle buluverir; «Bul!» dersen.
Tevfîkinle sâlih amel, îtikat,
Şahâdetle namaz, oruç, hac, zekât,
Huşû ile gelir geçer bin rekât;
Âciz kulun kılıverir; «Kıl!» dersen.
İnsan nesli olur ise müstahak,
Yok eyleyip, getirirsin yeni halk,
Bir sayhayla herkes olur da helâk;
Hepsi birden ölüverir; «Öl!» dersen.