MANGALDA KÜL!
ŞAİR : Servet YÜKSEL servety@t-online.de
Neşe pazarında hüzün satarım,
Beş okkası üç kuruşa alan yok…
Sağırlar köyünde nâra atarım,
Korkup karakola haber salan yok…
İçindeyim hayat denen rüyanın,
Şeker kattım, tadı geldi dünyanın,
Güldüğüne bakma deli Ziya’nın;
Aklın söküğünü diktim, bilen yok…
Kaf Dağı’nda ektim kırk dönüm bostan,
Bir devi gösterip dediler; «Ustan».
Hiçler meclisinde söyledim destan;
Dedem Korkut gibi kopuz çalan yok…
Kör nefsime uyup gözümü oydum,
Sılaya acıktım, gurbete doydum,
Yolları katlayıp heybeme koydum;
Yolgeçen hanına gayri gelen yok…
Kargaları, bülbül gibi öttürdüm,
Develere, çölde koyun güttürdüm,
Su üstünde ateş yaktım, tüttürdüm;
Mangalda kül bırakmadım yalan yok…
Ata mîrâsını bölüşmeye gel!
Benlik belâsına bulaşmaya gel!
Ölüler şehrinde dolaşmaya gel!
Zengin-fakir aynı falan, filân yok…
Doğruyu, eğrinin emrine verdik,
Sahtekârla, tamahkârı everdik,
Boş lâfın postunu ekrana serdik;
Gönlü zehirleyen böyle yılan yok…
Adâlete infaz, çağdaş zâlimden,
Nabza göre fetvâ, sapık âlimden,
Ne halt ettiğimi, anla hâlimden;
Yüzümüzün karasını silen yok…
Bir balonmuş meğer sözler, fiyatlar…
İnsan sûretinde eşekler, atlar…
Harâmî vicdanlar kokar, bayatlar…
Şükür memlekette yağma, talan yok!..