NE ÇARE…
ŞAİR : GÜNBEYLİ (Mahmut TOPBAŞLI) mahtopbasli@hotmail.com
Kanatlanıp üstünden yol aradım otağın,
İçime sığınıp da uçamadım ne çare…
Ümitlerim firarda, hislerim darmadağın,
Derdimi sevgiliye açamadım ne çare…
Kaç kervanın döndüğü menzilime yol buldum,
Gün oldu yalnız kaldım, bazen hıncahınç doldum,
Vurgun yemiş gül gibi şafaktan önce soldum,
Kardelen kışlarından kaçamadım ne çare…
Payıma hüzün düşer, hâlime şükür derim,
Kaderden bir sayfadır hüznümü de severim,
Kor ateşler içinde bedelini öderim,
Ümitle yaşamaktan geçemedim ne çare…
Bakışlarım âtîde yüreğim çarpar dünde,
Kayan yıldızlar gibi duygularım sürgünde,
Henüz güneş doğmamış kalmışım eski günde,
Ak iplik kara iplik seçemedim ne çare…
Kehribar zamanlarda soylu sükûnet olur,
Yüreğim aydınlanır, huzûruna yol bulur,
Günbeyli gülüşümle bir kuyudan kurtulur,
Gülşenimi yeşertip biçemedim ne çare…
Kardelen kışlarından kaçamadım ne çare…
-Halepli çocukların dilinde-