GÖLGE SARDI GÜNEŞİ
ŞAİR : M. Faik GÜNGÖR m.f.g.023@hotmail.com
Gölge sardı güneşi, mevsimler tepe taklak,
Her tarafı buz kesti, sıcağa hasret toprak.
İçtikçe susar olduk, değişti suyun demi,
Yenildi dalgalara, bindiğimiz her gemi.
Kırıldı tutuğumuz, elimizde kaldı dal,
Yarı yolda bıraktı yönü belirsiz hamal.
Ne kadar uğraştıysak, yanlışa kaydı ölçek,
Ya olduğundan fazla ya da az saydı ölçek.
Çatladı ar damarı, güne çıktı yarasa,
Gündüzü mesken tuttu, yuva yaptı tarasa.
İpi koptu tesbihin, her tane ayrı yöne,
Geçmeye çalışıyor çocuk, babadan öne.
Geçerli pul menfaat, söndü mumu vefânın,
Pabucu dam üstünde altın taçlı irfanın.
Döndü insanlar şimdi, akvaryum balığına,
Tıkadı kulağını komşunun çığlığına.
Hâneler dert otağı, girilmiyor acıdan,
Huzur yerine şivan yükseliyor bacadan.
Kıymeti yok yoksulun, geceye yıldız olsa,
Kovuluyor eşikten hangi kapıyı çalsa.
Helâl muhabbetine; ense kalın, karın tok,
Yeter ki insin cebe, kaynağını soran yok.
Karışmış it izine, at izi belli değil,
Suratlar çift maskeli, dost yüzü belli değil.
Mevlânâ’yı unuttuk, Hacı Bektaş, Yûnus’u,
Böylece neslimize kendimiz kurduk pusu.
Zevkine düştük garbın, değiştik adımızı,
Sildik hâtıralardan şanlı ecdâdımızı.
Kapattık pencereyi, perdeyi ezanlara,
Alkış tuttuk alenî inkârda azanlara.
Topyekûn bu zilletten, kurtuluşu ümmetin,
Vahye sarılmasıdır fert fert bütün millettin.