KALMADI
ŞAİR : FECRÎ (İbrahim BAZ) ibrahim.baz@hotmail.com
Geçti devrân, göçtü kervân, ehl-i hayret kalmadı.
Mülk-i İslâm inliyor, bir ehl-i gayret kalmadı.
Kendi aslın bilmeyenler sözde âlim oldular,
Ehl-i irfan küstürülmüş sanki hâcet kalmadı.
Sîretinden bîhaberler süslemişler sûretin,
Gönlü mesrûr eyleyen bir hâl-i safvet kalmadı.
Her kitaptan, kendi cehlin öğrenirmiş ehl-i dil,
Şimdi âkil oldu herkes, gözde ibret kalmadı.
Sustu Mûsâ, attı aklın ilm-i irfân isteyip,
Aklı aşmış şol Hızır’dan derse rağbet kalmadı.
Kim ne söyler anlaşılmaz, yok zarâfet görmedim,
Söz gönülden gelmiyor kim, dilde lezzet kalmadı.
Derde derman dost olurmuş eskiden her arkadaş,
Menfaatsiz yok muhabbet, şimdi ülfet kalmadı.
Merhamet yok, sevgi solmuş, kinle dolmuş kalbimiz,
Nefsinin mahkûmu herkes, bizde hikmet kalmadı.
Yâ İlâhî! Hikmetinden sorgu olmaz şüphesiz,
Rahmetinden başka yol yok, yoksa ümmet kalmadı.
İsmi Ahmed, cismi rahmet, şol Habîbin hatrıçün,
Merhamet et, mağfiret et, kalpte kudret kalmadı.
Aştı haddin gafletinden, her ne söyler bilmiyor,
Yandı Fecrî hasretinden, gayrı tâkat kalmadı.
vezni: fâilâtün / fâilâtün / fâilâtün / fâilün