İLK KONAK
ŞAİR : Bekir İsmet ÇİÇEK bekirismetcicek@gmail.com
Topraktan toprağa akış yolunda,
Tek beden sığacak hendek arası,
Kimsesi olmadan sağ ve solunda,
İnsanın yalnızlık evi burası.
Bu daracık evin, tavanı basık,
Ürpertiyle dolu, çehresi asık,
Toprak, yorgan-döşek; topraktan yastık,
Ne penceresi var ne de terası.
Kiracısı yoktur herkes yerleşik,
Dünya ile ahret burda birleşik,
Sonsuzluk yolunda en hassas eşik,
Buraya göredir bundan sonrası.
Sâlih mü’minlere cennet bahçesi,
Âsîye bir çukur ateş bohçası,
İyi amellerdir geçer akçesi,
Kimseyi kurtarmaz pulu-parası.
Âhirete doğru konağın ilki,
Asırlar sürecek müddeti belki,
Geride kalanlar malı ve mülkü,
Gidenlere olur hasret yarası.
Sessiz öğütlerin ibretlik yurdu,
Mekâna fânîlik mührünü vurdu,
Bizi ikaz için deyip dururdu,
Ölümün bulunmaz asla çaresi.
Ölüm sükûtuna bürünen taşlar,
Hâl lisânı ile vaaza başlar,
Dünya uğrundaysa eğer savaşlar,
Âh ile eyvâhın şimdi sırası.
İki vaiz kaldı Nebî’den geri,
Birisi konuşur, susar diğeri,
Susanın burdadır devamlı yeri,
Birkaç rakam olup ömrün değeri,
Kazınır taşlara olur tuğrası.