İKİ REYHAN!
Servet YÜKSEL servety@t-online.de
Şanlı Peygamber’in iki reyhanı…
Gönüller ki ehlibeytin hayranı…
Anneleri nur parçası Fâtıma,
Babaları Ali, Hakk’ın arslanı…
Ravzasında dizlerine oturtup,
Meşk ettirdi Rasûl; aşkı, îmânı…
Beni üzer, canlarımı inciten,
Gözyaşıyla ısladılar fermanı…
Cibril, Hüseyin’i tutar güreşte;
Âlemlere rahmet olan, Hasan’ı…
Ötelerden haberini alınca,
Dalgalandı sevgilerin ummanı…
Görseydik seyrine doyulmazdı hiç,
Gözlerine baktıkları bir ânı…
Cennet nimetini tadan kuzular,
İki büklüm dilendirdi şeytanı…
Mahşer günü kime gidecek ümmet?
Bu eşikte derdimizin dermanı…
Mübârek soyları gül kokuludur,
Yaradan’ın insanlığa ihsanı…
Kader, gam yurduna doğru çekiyor,
Nâçarsın gelmişse hüküm zamanı…
Kül olduk da, bir damla su vermedin,
Ah Kerbelâ, acıların harmanı…
Hiç kimsenin âhı kalmaz kimsede,
Elbet döndürürler devri-devranı…
Kevserin başında şehid sancağı,
Selâmladı meleklerin Rıdvan’ı…
Zehri şerbet niyetine içerler,
Başlar rûhun esmâları seyranı…
Taş kesilmiş o bedbahtlar ne bilsin,
Seyyidlerin vuslat olur hicranı…
Yüzlerinde bir esrarlı tebessüm,
Terk ettiler dünya denen viranı…
Ateşle dağlasın dilini herkes,
Kaynayıp durmasın fitne kazanı…
Saâdet asrının goncası onlar,
Ve bir özge muhabbetin destanı…