YETİM

SÜKÛTÎ (Hızır İrfan ÖNDER) onderirfan@gmail.com

Herkes güler oynar, dört dörtlük yaşar,
Hiçbir şeyden keyif alamaz yetim…
Her çocuk bayramda eğlenip coşar,
Bir lâhza hüzünsüz kalamaz yetim…

Hem ayağı çıplak, hem sırtı çıplak,
Arından ezilir mübârek toprak,
Beti-benzi atar daldaki yaprak,
Devlet kapısını çalamaz yetim…

Yarından umutsuz, acılı dünü,
Hayatı çileli, geçmiyor günü,
Gelecek mi diye bu hâlin sonu,
Tatlı bir uykuya dalamaz yetim…

Her «baba» sadâsı gönlünü yakar,
Gözünün çeşmesi durmadan akar,
Garibin nefesi hep hasret kokar,
Dünyada huzûru bulamaz yetim…

Başını okşayan ne bir yel vardır,
Saçını tarayan ne bir el vardır,
Yanında ne bir dost ne de el vardır,
Hayatı bir türlü bilemez yetim…

Aman vermiyor ki acının dükü,
Belini büküyor ıstırap yükü,
Hiç kalır mı girdap içinde ülkü,
Kahır deryasında gülemez yetim…

Gecesi hep kâbus, gündüzü ayaz,
Yılları kasvetli, mevsimi son yaz,
Yoldaşı çiledir, azığı pek az,
Ağyârdan bir yardım beklemez yetim…

Kaygıları büyür, sığmaz içine,
Elde avuçta yok, nasıl geçine!
Erken yaşta aklar düşer saçına,
Kadere hiç isyan eylemez yetim…

İtilir, kakılır yetimdir diye,
Verilir bir sürü olumsuz pâye
Bulamaz yansa da kendine sâye
Yine de ölümü dilemez yetim…

Ey Sükûtî, yetim gibi yaşadın,
Saâdeti yıllar önce boşadın,
O masum gönlüne mayın döşedin,
Ne var ki sevgiyi dışlamaz yetim…