ANNEM
Yusuf DURSUN
Bir melek gibiydin ömrün sonunda,
Zemzemden başka su içmedin annem.
Çoktan vazgeçmiştin dünyadan ama,
Canlarından asla geçmedin annem.
«Gelen var mı?» diye bakarak cama,
Gözlerin nemlenir, dalardın gama.
Belki bu sabaha, belki akşama,
Son yavrun gelmeden uçmadın annem.
Olmasa da yürümeye mecâlin,
Bir garip yolcuya dönmüştü hâlin.
Son deminde bile bizdik hayâlin,
Ecel gömleğini biçmedin annem.
Emir büyük yerden… Ne gelir elden,
Sonunda can kuşun ayrıldı daldan.
Yüzünde izler var lâleden, gülden;
Kaderin elinden kaçmadın annem.
Bilirim her dâim duâ dilersin,
Rabbim yatağına çiçekler sersin,
Sonunda gözlerin Hak nûru görsün,
Ukbâya Kur’ân’sız göçmedin annem.
Eriştin mahşerin gül meydanına,
Amber kokuları değdi canına,
Yavruların verilmeden yanına,
Cennet kapısını açmadın annem.