YOLUNA KURBÂN EY NÛR-İ CİHAN
HANOĞLU (Abdülaziz DUMAN)
Nûrun cümle âleme, ihsân ey Nûr-i Cihan,
Sen’siz alınan nefes figān ey Nûr-i Cihan.
Hakkında ne söylese beşer sözü nâkıstır,
Sen’i anlatan ancak Furkān ey Nûr-i Cihan.
Ahlâkta en muazzam, kullukta mükemmelsin
Sana yön veren kudret, Rahmân ey Nûr-i Cihan.
Biliriz gönderilen, gönderenin kadrince,
Âleme rahmet eden Sübhân ey Nûr-i Cihan.
Yaratılmadı mislin, yok kâinatta eşin
Gören de görmeyen de hayrân ey Nûr-i Cihan.
Anam, babam yâ Nebî Sana binlerce fedâ
Canım, tenim yoluna kurbân ey Nûr-i Cihan.
Sen’den ayrı kalanlar, iki cihanda sefîl,
Sana tâbî olanlar, sultân ey Nûr-i Cihan.
Ruhum hep Sen’i arar, Sen’i özler ve ister,
Uzak kalmak en acı hicrân ey Nûr-i Cihan.
Ashâb-ı kiram gibi biz de cemalin görsek,
Bayramdır bizim için o ân ey Nûr-i Cihan.
Mü’minler şeref buldu, ümmet olmakla Sana
Sen’i bilmeğe rehber Kur’ân ey Nûr-i Cihan.
«Allâh’a ve Rasûl’e tâbî olunuz» emri
Hak’tan bize en büyük fermân ey Nûr-i Cihan.
Güle denk bir çiçek yok, âlem pervane güle,
Bu yüzden gül bülbüle, cânân ey Nûr-i Cihan.
Harâbe gönüllere huzur ve sükûn verir,
İsm-i pâkin dertlere dermân ey Nûr-i Cihan.
Tüm dünyayı verseler neyleyim vatansızım,
Komşu olduğumuz yer, vatan ey Nûr-i Cihan.
Kalbimiz Allâh’ındır, çıkardık mâsivâyı,
Gönlümüz gülistâna mekân ey Nûr-i Cihan.
Nerede adın geçse, orası ümran olur,
İsmin geçmeyen hâne vîrân ey Nûr-i Cihan.
Gülyüz’e meftun âşık, her belâdan mahfûzdur,
Mücrim fâsıkın mülkü talan ey Nûr-i Cihan.
Ey Nebiyy-i Müctebâ bizi ümmetinden say,
Cennetine olalım kervân ey Nûr-i Cihan.
Son sırat köprüsünden geçerken elimden tut,
Hanoğlu’nun ameli, noksan ey Nûr-i Cihan.