Muammâ
Hakkı ŞENER
Varlık âlemini seyrana çıktım,
Nice ummanlara daldım insanda…
El kadar yüreğe sığmış kâinat,
Sırlı kapıları çaldım insanda…
On sekiz bin âlem önünde gelen,
Düşünüp konuşan ağlayıp gülen,
Hakikate erer mânâyı bilen,
Hakk’ın esmâsını buldum insanda…
Her dağ yüksek olmaz vardır engini,
İnsanın da olur fakir zengini,
Her biri güneşten almış rengini,
Tüm renklere hayran oldum insanda…
Eyyûb ile acılara dayandım,
Muhammed’in nûru ile boyandım,
Kerbelâ’da susuz kavrulup yandım,
Bin türlü cefayla doldum insanda…
Virane çarşılar sokaklar gördüm,
Yıkılmış mabedler, konaklar gördüm,
Al kana bulanmış kundaklar gördüm,
Taze güller gibi soldum insanda…
Mevlânâ’da mumlar gibi eridim,
Pir Sultan oldum da dosta yürüdüm,
Yunus’la gönlümü derde bürüdüm,
Derdin dermanını aldım insanda…
Sevgi her devirde düşmeyen kalem,
Yazamaz ağaçlar olsa da kalem,
Varsın deli desin Hakkı’ya âlem;
Bir gülüşe râzı oldum insanda…