İçten İçe Yanarım
Ahmet ARSLAN
İçten içe har olup, korlanırım tüterken
Yanıp tutuşan rûhun sezildiği yerdeyim…
Kalbimin acısını hep içime atarken,
Duyguların sessizce çözüldüğü yerdeyim…
Feleğinde Leylâ’yım zor ayakta dururum,
Sevgini bulamazsam eriyip de kururum,
Bir ses versen gönülden ölümüne varırım,
Aşk balının petekten süzüldüğü yerdeyim…
Her şeyi bilen, duyan, garip hâlleri gören,
Göz göz olan yarayı, ihsanlarıyla saran…
Âlemleri kaplayıp semalarımda duran,
Hayalinin gönlüme dizildiği yerdeyim…
Ovaların ardında ağırbaşlı bir dağım!
Çöllerinden geçerken, îman; hayatla bağım!
Uğraşımda aşkımın zindanında tutsağım!
Kara sevdaya sözün yazıldığı yerdeyim…
Arslan Ahmet; sevgiden uzaklaşma beri gel!
Aşkından Ferhat gibi aşılmaz dağları del!
Savurmasın her yana saman gibi seni yel!
Hoşgörüyle nefretin ezildiği yerdeyim…