Mehmetçikler Geçerken
Aysen AKDEMİR
Bu ne vakar arslanca, bu ne güven, bu ne nur?
Türk kadını her zaman böyle evlât doğurur.
Yıkanıyor toprağım ayağının sesiyle,
Dağılıyor bulutlar Mehmet’in nefesiyle.
Rüzgârı sizden alır, yükselir bayrağımız;
Oynaşır cıvıl cıvıl göklerde ayla yıldız.
Siz uyanık durdukça huduttan düşman geçmez,
Siz izin vermedikçe göklerde bir kuş uçmaz.
Mehmetçik bu ülkenin kulağıdır, gözüdür;
Mehmetçik bu ülkenin sembolüdür, özüdür.
Mehmet düşmana ateş, dosta ise bir kucak,
Var mıdır Hak ve halkı böyle kucaklayacak?
Ne zaman şâha kalksa ne ki sınır ötesi?
Dağlar, taşlar ürperir, göklerden gelir sesi.
Ey zafer bayrağını gökte uçuran Mehmet!
Düşmanı can-evinden yiğitçe vuran Mehmet!
Seninle bahtımız ak, canlar seninle diri,
Seni selâmlıyoruz, ey yiğit Türk askeri!
Sen gülünce ilkbahar, yerler-gökler gülistan,
Her adımın bir fetih, her yaptığın bir destan.
Sana çiçek atıyor, seni alkışlıyorum;
Oğlumsun, kardeşimsin, sensin benim gururum!