Bâd-ı Sabâ’ya Kıtalar II
KÂFÎ (Ekrem KAFTAN)
Görmedim bâd-ı sabâ rûhundan başka seni,
Neden hiç düşürmedi bu âlem aşka seni?
Dinlemek hep sesini, hissetmek nefesini,
Bilseydim varlığını doğmadan keşke seni!
***
Al götür bâd-ı sabâ yâre bunca hasreti,
Her mısramdan dökülen sevda ile hayreti,
Yazsam hep ömürlerce ıstırap ile onu;
Bitmezdi rûhumdaki ilham ile himmeti!
***
Git ey sabâ rakîbe taze nefesler bahşet!
Unutulmuş arzular yeni hevesler bahşet!
Ben kimsesiz bir şair, hicran dolu sîneyim;
Sen bana yalnız şiir, ölümsüz sesler bahşet!
***
Seher vakti sînemi açtım bâd-ı sabâya,
Müptelâ oldu gönlüm bir feryâd-ı sabâya.
Tutuştu aşk ateşi her nefeste bir daha,
Sığındım bu hicrandan âh imdâd-ı sabâya!
***
Sînemdeki âteşi ya söndür ya sen de yan!
Seni andığım kadar şairi hasretle an!
Ey sabâ selâm götür, çöllerde Mecnun’a ki;
O sade gözyaşıydı, benim gözüm, gönlüm kan!
***
Ey sabâ Çamlıca’da ateşler yak sîneme,
Kucakla merhametle, şefkatle bak sîneme…
Nefesin bir Mesih-dem, ellerin Habib olsun;
Sînende büyüttüğüm gülleri tak sîneme!
***
Rûhum bezm-i elestte rûhunla beraberdi,
Hayat, bu derin aşkı gözler önüne serdi…
Hasret ve hicranını kabul etmem bundandır;
Rûhum senden ey sabâ gonca gonca aşk derdi!