Elvedâ
EDÎBÎ (Recep YILDIZ)
Gittin, o sonbahar günü, sessiz bir ah gibi
Gittin, içimde yankısı hüznün delik delik…
Gittin, sıyırdın aşkı o gün bir günah gibi,
Gittin, bir elvedâ bana çok gördün üstelik…
Rûhum ne «elvedâ!» dedi ardından ağlayıp,
Asla ne bozdu bir sefer olsun yemînini.
Lâkin o sonbahar günüdür bir yanım kayıp,
Zihnim, öbür yanıyla tesellî eder beni…
Her gün o elvedâ yeni baştan hücûm eder,
Rûhum her ayrılıkta derinden bir ah saçar.
Her gün, o boş tiyatroyu oynar durur kader;
Zihnimde perdeler kapanır, perdeler açar…
Yıllar geçer ve sen yapayalnız, garip, yarım,
Pişman bir âh edişle kazarken mezârını,
Ben belki bir şehirde uzaktan hatırlarım,
Hâlâ o elvedâ kokan en son bahârını…
Vezni: mef’ûlü / fâilâtü / mefâîlü / fâilün