O Âşık ki…
Ahmet ARSLAN
Savruluyor âlemlerden sıcağın,
Gökyüzünde Samanyolu kucağın…
Huzuruna nasıl varsam bilmem ki!
Yedi katın burçlarında ocağın…
Duygularım hislerime karışır,
Hasretim hep özlemimle yarışır!
Menziline doğru giden yolunda,
Gönlüm kırgın yüreğimle barışır…
Derdim vardır dağlar gibi bilinmez,
Gülerim ben ağlar gibi bilinmez…
Yedi yerde yaram var hiç çare yok!
Gezerim hep sağlar gibi bilinmez…
Sen’den gayrı çalacağım kapı yok!
Bir teselli alacağım kapı yok!
Bu derdi ben Sen’den aldım öz diye,
Başka huzur bulacağım kapı yok!
Düğümleri çözer gider menzile,
Savruldukça tozar gider menzile…
O; âşık ki yüreğine, gönlüne,
Sevdaları yazar gider menzile…
Çiçeklerin özü varmış balında,
Ham iken ben olgunlaştım dalında!
Her yer Sen’in izlerinle mühürlü,
Arslan Ahmet de bak Sen’in yolunda…