Gönlün Zaferi
Mahmut KAYA
Koşa koşa yoruldum,
Bulanıktım duruldum.
Ben aşkı tanıyınca,
Can evimden vuruldum.
Yol yokuştu, düz oldu,
Geceler gündüz oldu,
Kapadım gözlerimi,
Artık gönlüm göz oldu.
Tutuştu yandı gönül,
Aşka boyandı gönül,
Ne âlemler yaşadı
Arş’a dayandı gönül…
Onulmaz oldu yara,
Bu yarayı kim sara.
Akıl aşka yabancı
Onu gönülde ara!
Her dem gezdi dolaştı,
Nice engeller aştı,
Gördü aşkın yüzünü
Aklın gözü kamaştı.
Her an aradı durdu,
Bulduğu hep kusurdu.
Aklın aklı olsaydı
Derhâl gönül olurdu…
Akıl koştukça koştu,
Gönül coştukça coştu.
Yoruldu kaldı akıl,
Gönül galip olmuştu.