Şikâyet
KÂFÎ (Ekrem KAFTAN)
Bir lâhza doyamadın yâr lebine ey gönül,
Öptükçe hasretini tutuşturdu ateşi.
Sandın ki her nefeste açılır bir taze gül,
Bulunmaz güllerinin âlemde başka eşi.
Hem aşkı arıyorsun bir gülün kokusunda,
Hem sarsın istiyorsun açılıp yaprak yaprak,
Diyorsun, hep dinleyin bu şairi susun da,
Bir arzun var ki senin, onu ukbâya bırak.
Ey gönül yetmez sana, semâlar gülle dolsa,
Sen ki aşkın mabedi bir gönülsün dünyada,
Ağlarsın bir tek gonca, açmadan dalda solsa,
Gezersin diyâr diyâr, rüyâda ve hülyâda…
Fuzûlî’ler, Nedim’ler aramış senden önce,
Her güzelin gözünde o sonsuz ıstırâbı,
Yanmışlar sonsuzluğun tâ sonunu görünce,
İçmişler gonca misli kadehten aşk şarâbı.
Ey Kâfî İstanbul’un kalbinde aşk ararsın,
Gül diyârı kubbeler, sulanır gözyaşınla,
Sen ki fânî dünyada yalnız aşk için varsın,
Bilinmesen ne çıkar, mezarında taşınla.