Kimisi…

MECNÛN (İbrahim Hakkı UZUN)

(feilâtün / feilâtün / feilâtün / feilün)

[fa’lün]

08.12.2006 Cuma

Kimi rahmet denizinden ne feyizler alıyor,
Kimi şeytâna uyup boş yere bomboş kalıyor…

Kimi aşkın tadıyor zevkini ilhâmını hep,
Kimi nefsin o rezil hazzını etmekte talep.

Kimi pervâne olur aşk ile sevdâ gülüne,
Kimi rahmetten uzak bil ki cehennem külüne.

Kimi ihsân edilen nîmeti minnetle anar,
Kimi şükründe vefâsız, yitecek ömre kanar.

Kiminin gönlü geniş kendine rahmet okutur,
Kiminin yaptığı şer kendine zahmet dokutur.

Kimi muhtâcı yüzünden tanıyor vermek için,
Kimi mal hırsına düşmüş daha çok dermek için.

Kimi sevdikleri uğrunda verir her şeyini,
Kimi infakta nasipsiz veremez bir şeyini.

Kimi insanlığı kurtarmak için gayret eder,
Kimi anlam veremez gayrete hep hayret eder.

Kimi yüksek tepelerden bakıyor insana hep,
Kimi gâyet mütevâzî yaşıyor zirve edep.

Kimi cennet gülü olmuş saçıyor gül kokusu,
Kimi dipsiz kuyu, balçık dolu zifttir dokusu.

Kimi, hicrân ile yanmış dile şefkat kapısı,
Kimi, insanlığa düşman ve de şirret yapısı.

Kimi bir kuytuda açmış güzelim bir gül iken,
Kimi bir bahçeyi sarmış çalıdır, sâde diken…

Kimi kalb insanıdır, hisli gönül erbâbı,
Kiminin insana benzer yanı, yalnız kalıbı!

Kimi engelleri, dik yolları azmiyle aşar,
Kimi şaşkın da rehâvet ile düz yolda şaşar.

Kiminin gündüzü, akşamları hep nurla dolar
Kimi gündüz gece zulmet dolu bir şirke dalar

Kimi dünyâya gelirken soluyor son nefesi,
Kimi ukbâya giderken doluyor can kafesi.

Kimi Mecnûn olarak yolları çölden aşırır,
Kimi fânîde takılmış yolu hepten şaşırır.