KIŞ NAĞMELERİ
Ekrem KAFTAN
26 Aralık 2002
Ölgün güneş altında titreşen kuru dallar
Sinesinden fışkıran çiçekleri özlüyor
Götürür Kaf Dağı’na çocukları masallar
Her biri cam ardından kar deseni gözlüyor
Beyaz bir sükût vardır çamların gölgesinde
Şairlerin gönlüne hep maziyi anlatır
Bahara hasret vardır bülbüllerin sesinde
Yazarlar kar üstüne hasreti satır satır
Güneşi görse bile sırt çevirir denizler
Bilir ki ateşinden gönlüne derman yoktur
Âşığın gözyaşından silinmez azap gizler
Denizlerde sonsuza varmaya zaman yoktur
Mavi gökler altında kararır da bulutlar
Nice şen gönüllere ölümü hatırlatır
Yağmur yağmur ağlayıp yalvarır da bulutlar
Bana Medine’deki Gül’ümü hatırlatır
Ey Kâfî, İstanbul’da sevda bilmez her gönlü
Kışın nağmelerinde aşka ağıt gizlidir
Kabir gibi sarar da damla damla yer gönlü
Ölümün kardeşinde başka ağıt gizlidir