Semâyı Kapladı «Âh!..»
M. Ali EŞMELİ (SEYRÎ)
Çoluk çocuk ne zamandır cayır cayır yanıyor,
Alev içinde damarlar, oluk oluk kanıyor.
Yazık, neden iki günlük bebek paramparça?
Neden vucûdunu bombayla ettiler salça?
Bu denli, kim dedi câniye âfiyet olsun?
Yeter, yeter; bebeğin hakkı merhamet olsun!
Şu evde yaktığın ey zorba, taş değil, candır,
Çocuk kasapları, insan da dense hayvandır!
Nasıl belâ kusuyorsun günahsızın başına?
Başın uzak mı semâlarda göklerin taşına?
Zavallı annelerin Arş’a taştı efgānı,
Yerin, sağır rolü yapmakta onca vicdânı…
Nasıl bu vahşeti görmez cihan, nasıl duymaz?
Şu hınca bak, nicedir can yutar, fakat doymaz!
Kuduz misâli kudurmuş da zorba çıldırmış,
Savunmasızları onlar değilse, kim kırmış?
Yahûdi maskı mı giymiş şehirde yamyamlar?
Şu kanlı zulme emînim, hayâ eder canavar!
Yeter, yeter; ne kadar yavru öldü bir günde,
Yıkıldı, kalmadı Lübnan’da taş, taş üstünde.
O denli bombalıyorlar ki bir de mazlûmu,
Bilinmiyor şu yığınlar ceset midir kum mu!..
Bu hâle davranıyorken sabırla Azrâil,
Sanıp da kendine ruhsat; azıttı kör kātil…
Fenâ azıttı, ateşkes de yapsa bombalıyor,
Cinâyetiyle domuzlar misâli nam salıyor!
O muydu Hitler’e dün merhamet suâli soran?
Çekinmiyor bugün insânı kanda boğmaktan…
Cayır cayır yakıyor canlı canlı bir halkı,
Büyük belâ; bu mu dünyâda güçlünün hakkı?
Biraz düşünmeli zâlim, yaşar mı bir sâat,
Şu yangının şu nefessiz dumanlarında hayat?
Ne hastahâne, ne mektep, ne ev, ne bahçe, ne yol,
Ne tâze ruh, ne de bir ten, ne göz, ne baş, ne de kol…
Çiçek böcek bile Lübnan’da şimdi hep cansız,
Yeter bebeklere zulmün, yeter behey kansız!
Ne oldu kurda da şefkatli şöhretin vardı,
Kalın siyah pelerinden yılan mı çıktı adı?!.
Bugün beyinleri emdin gücünle ey vampir,
Unutma, Hak diyecektir yarın: Cehenneme gir!
Bilindi bir daha, olmaz imiş domuzdan post,
Olur mu, olmadı düşman denen belâdan dost!
Çıkıp da dur diyecekken kısıldı ses batıda,
Umut direkleri bir bir yıkıldı her çatıda…
Ya zulme, el ele yer-gök kızıp da dur diyecek,
Yahut zayıfları zâlim birer birer yiyecek!
Hüdâ’yı dinle gönül, biz berâber olmazsak,
Cihânı kargaşalar, fitneler sarar ancak…
Gavur ki mü’mine imdâd işinde kuytu nesil,
Barış yapınca dahî müslümâna râzı değil.
Bu yüzden âlemi mahvetti, yaktı yıktı kötü,
Ölen bebeklere enkazda ağlamak düştü…
Uyan! Yerin de semânın da ihtiyâcı biziz,
Kederli, sancılı her mazlumun ilâcı biziz!
Ta içte duymalıyız türlü türlü feryâdı,
Duyup da olmalıyız yardım elde can kanadı…
Yanık yanık yine Seyrî semâyı kapladı “âh”,
Bugün yarın yine boğsun sonunda zulmü sabâh…