AĞLAMA VAKTİ

M. Faik GÜNGÖR

Kâinat seni bekler gözü yolda arzumun
Gülmedi bahtına gün senden sonra mazlumun.

Nâzenin vicdanlara palazlandı karanlık
Nemrudî alevlerde kavruluyor insanlık.

Baykuşlar üşüşüyor cebren gülistanlara
Zulmün kanı bulaştı kardan ak fistanlara.

Asit yağmurlarınca kurşun yüklü bulutlar
Ölüm kusuyor, yere gömülüyor umutlar.

Soldu rengi baharın kalmadı koku gülde
Kuzgunların iştahı kabarıyor bülbülde.

Akıl nefsin mağduru saksağan alığında
İshakkuşları şimdi atmaca tuzağında.

Ne mutlu o vakte ki, terazide hak vardı.
Yüreklerde merhamet, sevgi mumu yanardı.

Nur taşırdı develer, güneyden kuzeylere
Bıçak sırtı bir yolda emrolunan her yere.

Hani duru sularda yıkanan mekânların,
Gönülleri fetheden Bilâlî ezanların?

Şansına ağla zaman, yanlışlarına ağla
Âsî duruşlarını tövbelerinle dağla.