VELÂDET-İ NEBÎ

ECRÎ (Huzeyfe YÜKSEL)   Dünyâ acı bir devr-i cehâlet yaşıyordu. İnsandaki gaddarlık asırlar aşıyordu. Zâlim ve zulüm güçsüze hançer kesilirken, Hiç kalmadı bîçâre ve mazlumlara mesken. Teşrîf ederek geldi nihâyet yüce Sultan. Hükmüyle nizam verdi O en sevgili Cânan. Teşrîfine yer-gök sevinip coştu da coştu. Varlık dirilip, şânı büyük rahmete koştu. Dünyâ bağı birden yeşerip, açtı çiçekler, «Doğdun!» diye, Allâh’a […]

Continue reading »

KİRLİ EKRANLAR!

ECRÎ (Huzeyfe YÜKSEL)   Şerli ekranda nesiller eriyor. Gönül, ahlâklı yiğitler arıyor. Her rezil sahne günah, gözlere kir, Olmasın âileler şerre esir. Diziler, iffeti tahrif ediyor, Hem edepsizliği târif ediyor. Şehvetin dehlizi, mikroplu kutu, Neslin ahlâkını, kökten yuttu. Koca ekran küçülüp düştü ele, Tertemiz canları fırlattı sele. İşte tek gözlü bu vahşî canavar, Kulu Hak’tan koparıp nâra atar. Öyle yaklaştı […]

Continue reading »