DÜŞÜNMEYE VAKTİ YOK!

Dursun KARAGAN

 

 

Düşünmeye vakti yok, zamanı gasp edilmiş,

Aklı, nefis evine tıkılıp hapsedilmiş.

 

Hevâsının peşinde koşuyor, yorulmadan,

Gece-gündüz habire didiniyor, durmadan.

 

Bir zifiri karanlık, ne yol belli ne hedef,

İblis tempo tutturmuş, çalıyor elinde def.

 

Nefsi ilâh edinmiş, kul olmuş «ene»sine,

Şeytan tahtını kurmuş, oturmuş ensesine.

 

Elinde şer çubuğu, gösteriyor yolunu,

Kelepçeyle boynuna asmış iki kolunu.

 

Tâğût’un komutuyla atıyor adımını,

Yalnız ondan bekliyor, işinde yardımını.

 

Bilmiyor ki kendinin, en azılı düşmanı,

Bir gün bilecek ama, geçmiş artık zamanı.

 

Taştan taşa çalsa da, o akılsız başını,

Kaybetmiştir artık o, dünyada yarışını.