ŞİİR’E ŞİİR
Şerife Şule TESLİMOĞLU serifeteslimoglu00@gmail.com
İnerken mağribe bir kızıl gülle,
Nâgehân hüzünler sızar fânustan.
Mihr-i kapatırken mâh beyaz tülle,
Dil kanat çırparak ayrılır «us»tan.
Âsumâna ummân olunca mir’ât,
Yıldızlar dolanır süslenir serhat,
Pervâne ışığa uçar son sürat;
Küllenen gökyüzü, açılır pustan.
Bir amansız telâş, yerde ve gökte,
Zümrüd ü Ankālar gezer felekte,
Gözyaşı birikir altın dibekte;
Rüzgârın nağmesi gelir «kaknûs»tan.
Med cezir gemiyi alır sırtına,
Tutunur yelkene, esen fırtına,
Bağlanır terennüm yelken tartına;
Arınır dümeni yosundan, pastan.
Yakamoz çiçekler göz kırpar aya,
İlhâmın kovası başlar dolmaya,
Heceler dizilir şiir olmaya;
Ayrılamaz kalem hüzünlü histen.
Hüzmeler süzülür şiiri basar,
Dolunay incelir şavkını kısar,
«Yed-i Kudret» şemsi şol ufka asar,
Uçar bâd-ı sabâ kuşu kafesten.