BIKTIM ARTIK!

Bekir İsmet ÇİÇEK bekirismetcicek@gmail.com

 

«Ben!.. Ben!..» deyip durma nefsim,
«Ben!..» demenden bıktım artık!
«Ben»i övüp durma nefsim,
«Sen!..» demenden bıktım artık!

Yedirerek yağ ile bal,
Eyleyip mideye hamal,
Rûhu, kalbi edip ihmal;
«Ten» demenden bıktım artık!

Yarıştırıp hava için,
İddia ve dâvâ için,
Sivâ için, hevâ için;
«Yen» demenden bıktım artık!

Ben bilirim, en iyiyim!
En hünerli, en zekiyim!
Deme; en üstün her şeyim!
«En» demenden bıktım artık!

Her hünerin vereni Hak,
Kendinden zanneder ahmak,
«Şunum, bunum var!» deyip bak;
«An» demenden bıktım artık!

Hakk’a fedâ edip cânı,
Olamadın Hak’ta fâni,
Bilemeyip O cânânı;
«Can» demenden bıktım artık!

Dünya değil mi üç günlük,
Takvâ ile hem üstünlük,
Neden alkışa düşkünlük?
«Şan» demenden bıktım artık!

Şöhret, tehlikeli kızak,
Şehvet eder Hak’tan uzak,
Servet, infaksıza tuzak;
«Han» demenden bıktım artık!

Âcizlikte bulup dibi,
Hevâya olup da tâbî,
«Ğafûr, Rahîm» diye Rabbi;
«San» demenden bıktım artık!

Meyledip boş eğlenceye,
Ve nefsânî düşünceye,
Mahvolan gündüz geceye;
«Yan» demenden bıktım artık!

Allah için düş yakamdan,
Nefesin zehirli samdan,
Fısıldayıp her makamdan;
«Kan» demenden bıktım artık!